تو بگو تا به كي بغض در گلو رسوخ كند؟

تا به كي زخم بر دل نشان كند؟

تو بگو تا به كي چشم به جاده نهم؟

تا به كي در ره تو جان دهم؟

رمق بر جان ، بي جانم نمانده !

نشان از من ، دگر بر تو نمانده !

 اين روزها دلم عجيب براي خودم تنگ مي شود

حال و روزم خوش نيست

رهگذران ، يكي پس از ديگري مي آيند و مي روند

اما ، آنكه بايد باشد نيست

شب و روز براي او نغمه خوشي از احساس مي سرودم

اما مدتي ست كه احساسم خط خورده

نمي دانم قلم توان نوشتن از برايش را ندارد و يا احساس خالي از شوق گشته

دلم پريشان است  و هر لحظه براي ديدگانش به طپش مي افتد

چه كنم كه او بيخبر است از احوال دل من

چه كنم كه هر چه هست از اوست و من بي او هيچم

اين روزها دلم عجيب تنگ است

اما چه كنم كه او نيز روزگار مي گذراند ...